Dag 38 t/m 41. Naar Budapest.

Ik volg de verbindingsroute van Belgrado naar de Limesroute van europafietsers.nl. Hij gaat over een brug met een zeer drukke vierbaansweg de stad uit. Direct naast de weg is een soort servicepad, dus het is wel veilig, maar een kabaal van jewelste. Na de brug is nog een drukke verkeersweg met een slecht, continu onderbroken fietspad ernaast, dat ik enige tijd volg tot ik het zat ben en de autoweg neem.
De drukte neemt geleidelijk af en na 25 km is het te doen en na 50 kilometer slaat de route af naar nog rustiger wegen. Ik fiets door vlak, agrarisch landschap, waar een weeë lucht hangt. Iets van broeiend, halfrottend gras gemengd met zweetsokken, en het komt niet van mijn eigen voeten. Je zou hier niet dood willen worden gevonden , maar gezien de grote hoeveelheid herdenkingsplekken die ik ook hier passeer is het helaas velen overkomen. Het wegdek is redelijk goed, zolang je de gaten en scheuren en andere onregelmatigheden ontwijkt. Het is prettig om weer eens op vlak landschap een lekkere cadans te kunnen rijden, rond de 115 bpm, 100 rpm en 30 Km/u.
Ik stop bij een winkeltje waar een fietsfanaat achter de toonbank staat. De plaatselijke jeugd loopt, met letters op kleding ledematen, en gezicht, de deur plat. Het is de laatste schooldag en traditie. Ik kom er bijna niet meer weg en krijg nog gratis ijs en we worden Strava vrienden. Uiteindelijk weet ik mij los te rukken en vervolg ik mijn weg tot Senta, waar ik, voor 10000 Forinten, een kamer in het Grand Royal Hotel boek.
De volgende dag vervang ik, wegens steeds stroever schakelen, mijn achterderailleur binnenkabel en buitenkabel, die ik ook al gratis krijg bij de lokale fietsenmaker. Daarna kom ik spoedig over de Hongaarse grens. De Hongaarse kant fiets ik pal voorbij en ik word teruggeroepen. Ik had verwacht deze ook een paar honderd meter verderop zou zitten zoals bij binnenkomst maar hier zit hij na 5 meter. Ik dacht dat het nog bij de Servische kant hoorde. Het landschap en de geur vervolgd op dezelfde manier. Het wegdek lijkt aanvankelijk te verbeteren en er ligt zelfs een kilometer of 15 fietspad van glad asfalt. Daarna gaat de kwaliteit van de fietspaden rap achteruit met zeer veel wortelgroei van bomen en aangezien ik liever mijn organen op de juiste plek wil laten zitten neem ik de autoweg maar, waarvan de kwaliteit uiteindelijk ook rap achteruit gaat. Ik weet niet waaraan ze het EU geld hier besteden maar in elk geval niet aan asfalt.
De volgende ga ik over op de Limesroute en worden de wegen nog slechter. Het feit dat ik die ochtend mijn banden op oorlogssterkte heb opgepompt maakt het ook niet comfortabeler maar maakt de kans op een stootlek wel kleiner. Wat me nog op de been houdt is dat sommige stukken nog wel redelijk doorfietsbaar zijn en verder oogt de bebouwing in de steden die ik passeer vriendelijk en mooi . De Hongaren zijn erg goed met kleuren. Veel aarde, zand en andere subtiele kleuren, gecombineerd met speelse architectuur.
Na 3 dagen heb ik de ruim 450 km naar Boedapest afgelegd, het laatste stuk de stad in ligt er goed fietspad.
Ik struin er een dag rond, een feest voor de ogen om eerder genoemde redenen, door het centrum, langs de Donau, de Citadel, een Hungarikum, ga naar een wasserette, zoek naar Squirt Lube, mijn favo kettingwax, en sluit toepasselijk af met een overheerlijke goulash.

Dag 42 t/m 44. Naar Bratislava.

Squirt Lube kan ik niet vinden, maar wel UFO Drip, wat ook een uitstekende kettingwax schijnt te zijn, als ik de marketeers mag geloven. Het verlaten van Boedapest gaat wederom over een brug over de Donau met vierbaans autoweg, maar dit keer is er een goed fietspad naast met gepaste afstand van het gemotoriseerde geweld. De route vervolgt over fietspaden met redelijke kwaliteit, veelal langs de Donau, en is mooi en insectrijk. De eerste dag zijn er wat hoosbuien die ik schuilend doorbreng.
Ik eindig in een motel in een ingeslapen dorp. Na het inchecken blijkt er alleen nog een kroeg open en voor mijn avondmaal rest niets anders dan bier en chips, en het resterende proviand. De dag daarna is ongeveer hetzelfde met ook hetzelfde avondmaal. Dag drie heeft mijn hart er weinig zin meer in. Het lukt nauwelijks nog om hem boven de 90 slagen per minuut te peuren. Dit resulteert, op mijn superfiets, stroomopwaarts, nog altijd in een gangetje van 20 à 25 Km / u. De fietspaden laten zo en zo geen hogere snelheden toe dus het is allemaal wel best zo.
De Limes route die ik volg blijkt nog goed beschermd, van middeleeuwse kastelen tot een heuse MiG 21, wat in deze duistere tijden misschien geen overbodige luxe is. Aan het einde van de derde dag bereik ik via glad asfalt en idem fietspaden, door een groot park, Bratislava. Ik heb nog nooit zoveel vrijetijds racefietsers ineen gezien, en ze fietsen hard ook. Verder zijn er veel andere fietsers, wandelaars en skaters. Ik boek voor 2 dagen in in een studentenhotel. Via een brug over de Donau is het Centrum van Bratislava te bereiken. Het oude centrum is autovrij en sprookjesachtig. Ik zie ook nog een UFO vliegen en in een plaatselijk kathedraal ligt de mummie van St. Reparatus, de beschermheilige van ligfietsreizigers, volgens de legende is hij fietsend in deze positie gestorven toen hij met hoge spoed naar een reparatieklus onderweg was, nee serieus nou hij is het patronage voor wie zijn leven een positieve wending wil geven, wie wil dat nou niet. In elk geval kan hij goed uitbeelden hoe men zich voelt na 3500 km ligfietsen.
Om weer op krachten te komen onderwerp ik mijzelf aan een uiterst strenge kuur van minimale lichaamsbeweging en copieuze gastronomie, bestaande uit het degustatiemenu in een Italiaans restaurant, alwaar het personeel persoonlijk aan tafel de truffels in plakjes komt snijden, een Slowaakse jachtschotel, ijs, en veel speciaalbier in mijn favo bar Zil Verne, met de Imperial Stout met chocola, amandel en kokos als sublieme afsluiting.

Tata Castle

Dag 45 t/m 51. Naar Plzeň.

De Bratislaviaanse kuur lijkt goed aangeslagen en met mijn ketting strak in de UFO Drip fiets ik over de Euro Velo 6 route langs de Donau – de enige rivier ter wereld waar vier hoofdsteden aan liggen, en zelden worden ze alle vier in één week door een ligfietser bezocht – door Wenen en verder. Er zijn hier zeer veel vakantiefietsers. De volgende dag haak ik aan bij 2 wielrenners. Soms kan dit tot een leuk gesprek leiden maar soms mijden ze ligfietsers als de schurft. Bij de betreffende 2 is het laatste het geval en ze doen er alles aan om me af te schudden, versnellen naar ver in de 40 km / u en doen daarbij wat strak bochtenwerk, maar niets helpt, ik ben in een speelse bui. Uiteindelijk kunnen ze het tempo niet meer volhouden en ga ik ze voorbij. Goed het is wat kinderachtig maar zo heb ik af en toe een verzetje tijdens de lange ritten en zit de gang er ook weer goed in. Ik ben overigens niet de enige, het komt zelfs zo vaak voor dat het als RIS ( Racefiets Inhaal Syndroom ) is opgenomen in de Dikke DSM-5.

Ik fiets snel door Wenen heen. ik heb het nu wel gehad met hoofdsteden en zal alleen nog een uitzondering voor Amsterdam maken, alwaar ze overigens wel wat kunnen leren van Wenen. Er gaat een fietsbrug over de Donau met een fietsspiraal aan het begin. Zo kan het dus ook, in plaats van dat decennialange oeverloze gezeik over een een fietsbrug over het IJ in de gemeenteraad aldaar.

Na Wenen stop ik in Krems om een slaapplaats te zoeken, wat flink tegenzit. Ik rijd naar de camping en 2 zurige vrouwen zeggen vol te zijn. De camping ziet er niet overvol uit, er is normaal altijd wel plaats voor een fietser met een trekkerstentje. Ik ga naar een andere camping en daar is het hetzelfde verhaal. Dan rijd ik langs een hotel en de receptie blijkt al dicht. Ik probeer via Booking of ik er nog kan boeken en dat lijkt te lukken maar dan blijkt achteraf, in de haast, dat de boekdatum een week verder stond. Ik neem later nog contact op om aan te geven dat ik een vergissing heb gemaakt en dat ik wil annuleren en het geld teruggestort. Dit weigeren ze, waarna ik ze de huid vol scheld maar het haalt niets uit, het zijn duidelijk geharde kapitalisten, die geen scrupulus hebben om geld te verdienen aan andermans vergissingen. Uiteindelijk vind ik een Park hotel dat wel flink aan de prijs maar het heeft wel een superlekker matras en ontbijt.

De tweede dag overnacht ik op een prima camping , met goed restaurant en een bar met lokale speciaalbieren. Ik slaap zeer vroeg en ben voor mijn doen erg vroeg op en vóór half 10 op pad. Het blijkt maar weer dat ik geen ochtendmens ben want later op de dag breekt het me op. Onderweg raak ik aan de praat met een racefietser waarmee ik nog een stuk bergop fiets, waardoor ik mogelijk wat boven mijn macht fiets. In elk geval ben ik om een uur of 3 ’s middags helemaal afgeknoedeld en stop in het aardige plaatsje Bad Leofolden. Ik koop verantwoorde zoetigheid en frisdrank bij een biowinkel en nuttig dit op een bankje, Na een uur voel ik mij nog even beroerd en ik verwacht niet meer dat het beter zal worden die dag. Ik zie een hotel 100 meter verderop, waar ik incheck. Om 4 uur val ik in slaap en word ’s avonds wakker, ga ergens wat eten en ga daarna weer slapen.
De volgende ochtend doe ik rustig aan en ik vertrek, goed uitgerust en weer fit, aan het eind van de ochtend. Ik had het blijkbaar nodig.

Na nog een overnachting in Tsechië kom ik twee dagen later aan in Plzeň. Ik boek ik een kamer in het Morrison Hotel, wandel de volgende dag door de stad en bezoek het bierbrouw historisch museum, met prachtige antieke apparatuur uitgevoerd in dik metaal, inclusief enorme stoommachines. Uiteindelijk vind ik één van de lekkerste pils die ik ooit gedronken heb in de Raven pub City.

De Donau

Tsjechië

Woke up this morning and found myself in Plzeň.

Heilige mout ruimte

Santenkraam

Dag 52 t/m 56. De laatste kilometers.

Ik rijd verder via de Praag route van europafietsers.nl. De eerste dag krijg ik een bericht dat ik iets eerder terug moet zijn in Nederland dan gepland, waardoor ik het niet meer zal halen tot Amsterdam. Ik gooi de route om naar Darmstad, alwaar ik zal worden opgepikt. Een aangename verrassing onderweg is het mooie kreisfreie stadje Bayreuth, de geboorteplaats van Wagner, de favoriete componist van een bekende politicus die vorige eeuw het prestigieuze ambt van rijkskanselier bekleedde, op volstrekt unieke en onnavolgbare wijze. Om die reden waren er ook veel aanhangers van hem in deze stad en daarom zijn er weer extra veel bommen op gegooid. Veel geholpen heeft het blijkbaar niet want nog steeds is het geflirt met de componist mateloos populair bij lieden van zeer duister allooi, met dezelfde magnetische gave om allerlei projectielen aan te trekken.

Bij het plaatjsje Ahornberg is de bizarste omleiding die ik ooit ben tegengekomen De weg is opengebroken en er bevindt zich veel puin en wegbouwmachines. Ik twijfel of ik er doorheen zal ploeteren of dat toch de omleiding zal volgen en kies de laatste optie. De borden sturen me na 2 kilometer een onverharde weg op, waarschijnlijk een bosbouw weg. Deze gaat steeds steiler omhoog en op een gegeven moment schieten de steentjes onder mijn achterwiel weg en wordt het te zwaar waardoor ik maar ga duwen. Ik verwacht dat het ieder moment weer omlaag kan gaan maar dat gebeurt bocht na bocht steeds maar niet. Het is ook bloedheet en broeierig in het bos en mijn watervoorraad gaat er rap doorheen. Na heel lang duwen ben ik eindelijk boven, is er een klein stukje verhard en daarna gaat het naar beneden over een weg die aanbouw, met grote losse keien. Inmiddels behoorlijk bedreven in de stuiterrol afdaling, recht op het zadel zittend en met mijn voeten bij de grond om de fiets in bedwang te houden, gaat de afdaling nog redelijk snel en ben ik na ruim anderhalf uur ploeteren weer op de verharde route. Uiteindelijk blijkt dat de oorspronkelijke route maar een klein stukje was.
Ondertussen lijkt het in sommige versnellingen wel of er een nest jonge vogels meefietst. Ondanks het rijkelijk gebruik van UFO Drip is de ketting na ruim 15.000 Km zijn einde nabij. Ergens in Kroatië kon ik geen kettingwax kopen en heb ik een oliebasis produkt gebruikt. Gevolg was dat bij de eerste de beste regenbui mijn rechterbeen zwart en mijn fietskleding bespetterd was. Waarschijnlijk heeft dit goedje ook voor een versnelde aftakeling van de toch al in precaire toestand verkerende ketting gezorgd. Terug thuis heb ik de hele aandrijflijn vervangen en meteen ge-upgrade naar 11 speed, met SRAM derailleur, 7075-T6 luchtvaart grade aluminium voorbladen en meer moois en wat fietst hij nu lekker. Harder ook.

Vijf dagen na het vertrek uit Plzeň kom ik redelijk vroeg aan in Darmstad. Ik boek een camping in Riedstadt, een plaatsje net iets westelijker aan de Rijn, waar ik op de heenweg ook langsgereden ben, zo heb ik in elk geval een rondje gedaan.

De campingbeheerder heet Claus en hij serveert vandaag calamari met friet waar ik 2 porties van verorber. Ik zit vlak naast de stamtafel waar ik al snel na de maaltijd ook aan beland. Één gast komt oorspronkelijk uit Servië en en en ander uit Hongarije, dus we hebben veel om te bespreken. Iets later komt er ook nog een pensionado, aangeduid als Der Rudi, in een bescheiden formaat Jeep aanrijden, die hij vlak naast de stamtafel parkeert. Als hij later zijn vrouw belt dat hij zo thuis komt zegt ze ach ik kom ook wel die kant op en ze arriveert enige tijd later met een taxi. Het wordt de gezelligste avond van de reis en een mooie afsluiting.

Duitse sportdrank

The end

He was a road tripper

Cycling addict, yeah

It took him so long

to come home