Hierbij het verslag van de reis. De ingesprongen gedeeltes zijn teksten uit Facebook posts die ik tijdens de reis schreef.

De route

Tot de Alpen volgde ik Reitsma’s Route naar Rome, daarna een met cycle.travel geprogammeerde route tot Pula in Kroatië, aldaar een groot deel de Balkanroute van europafietser.nl, daarna vanaf Montenegro tot Belgrado weer een zelfgeprogrammeerde route, daarna de europafietsers.nl verbindingsroute naar de Limesroute en een stukje Limesroute zelf tot Mauthausen. Daarna weer een zelfgemaakte route, een klein stukje Praagroute tot Duitsland en daarna weer een eigen route. Een gedetailleerde registratie is te vinden op Google maps.

Dag 1 . Weg uit dit land.

Ik vertrek uit Amsterdam via Amersfoort en Nijmegen naar Duitsland. Daarna rijd ik Nederland weer in en ik overnacht op een camping in Gennep voor een schamele € 10.50.
 

Paaseiland op het platteland

Dag 2 door de blubber.

Ik verlaat Nederland nu voorgoed bij Venlo. Zoals al voorzien regent het veel deze dag . De Reitsma route heeft aardig wat gravel, zelfs een stuk van zo’n 60 kilometer achter elkaar. Het was een soort Jezusroute met één en al plas en veel blubber en ik kreeg ook nog een lekke band. Na 140 km hield ik het in Duren voor gezien. Het was een wonder dat ik nog in het hotel werd toegelaten. Gelukkig zagen ze niet de tassen die ik naar binnen sleepte. Deze heb ik meteen onder de douche gezet. Op de Reitsma site zag ik achteraf dat ik de gravel paden ook had kunnen vermijden.

Fijn dat veel hotels rekening houden met doorweekte fietsers door een soksneldroger klaar te leggen.

Dag 3 naar Koblenz.

De route gaat over licht glooiend terrein en volgt uiteindelijk vanaf iets onder Bonn de Rijn. De route is mooi maar de kwaliteit van de fietspaden laat zeer te wensen over. Voor gemotoriseerd verkeer prima asfalt, maar fietsers kunnen het doen met stuiterende paden vol rare omleidingen. Uiteindelijk bereik ik Koblenz, met een soort landziekte van al het gestuiter. Ik zet mijn tentje op op de plaatselijke camping, waarna ik ga eten en struinen in Koblenz.

Vesting bij Koblenz

Dag 4 t/m 8. Naar de Alpen.

Mijn gevloek op de fietspaden is blijkbaar verhoord want vanaf Koblenz zijn de fietspaden van goed asfalt en de aanwezige steentjespaden hebben kleine goed fietsbare steentjes. De route gaat verder langs de Rijn tot ter hoogte van Darmstad, om daarna iets voor Heidelberg verder te gaan langs de Neckar. Na Bad WImpfen langs de Kocher en verder langs nog wat meer redelijk onbekende riviertjes. Ik ga door Augsburg en als de Alpen in zicht komen wordt het regenachtig. Ik weet de zware onweersbuien die in het weidse landschap goed te zien zijn te vermijden en kom op de achtste dag aan in Garmisch-Partenkirchen.
Als ik naar de weersverwachtingen kijk ziet het overal groen en geel, van Italië tot de gehele Balkan. Ik houd er rekening mee dat ik de reis voortijdig zal moeten afbreken en zoek naar alternatieven. Deze zouden kunnen zijn om de trein te nemen naar wat zuidelijker Italië maar ook daar is redelijke kans op slecht weer. Alleen zuidelijk Spanje lijkt nog zeker van zon. Ik besluit om gewoon door te fietsen en de situatie maar van dag tot dag, uur tot uur te bekijken.

Heidelberg

Het begint te Alpen

Het leek of Sauron weer wakker was geworden.

Plaatselijke folkore

Dag 9. Naar Innsbruck

Deze dag is er redelijk wat klimwerk. Ergens kan ik kiezen tussen een route over waarschijnlijk een redelijk drukke weg of een onverharde variant. Ik kies de laatste, met uitdagende gevolgen. Dit is vaak het probleem met routes die als onverhard op de navigatie staan aangegeven. Het kan een grindpad zijn maar het kan ook een route met grote losse keien zijn die eigenlijk het best geschikt is voor een mountainbike. In dit geval is het dus het laatste het geval en daarbij gaat het ook nog eens zo’n 600 meter omlaag in 5 kilometer, met stukken tot over 20 procent. Met kramp in mijn armen van het remmen en mijn voeten op de grond voor het evenwicht stuiterrol ik het pad af, ondertussen vloekend op Hans Reitsma, voor het opnemen van zo’n idiote route, totdat ik mij bedenk dat dit stuk naar Innsbruck mijn eigen route is. Het lukt mij evenwel om de afdaling zonder te vallen af te volbrengen, wat een redelijke toer is. Naast het geploeter heb ik nog wel tijd om te genieten van de omgeving want het is ook een prachtige route.
Na de afdaling gaat de rest van de route over rustige fietspaden en vlak voor Innsbruck begint het flink te regenen. Ik besluit een hotel te boeken, vind er één 5 kilometer verderop en maak de klassieke fout om niet de hoogtemeters te checken en daarbij vergeet ik ook nog te checken of de route verhard is. Dit resulteert dus in een een klim van 250 meter waarvan sommige stukken over een blubberpad waar mijn achterwiel doorslipt en ik nog ternauwernood tractie houd. Het restaurant in het hotel is al dicht en in het stadje vang ik ook overal bot. Uiteindelijk loop ik een sportsbar binnen die ik eerder voorbij liep. Deze blijkt leuker dan ik dacht en ze hebben pizza en heerlijke Duitse pils en ik heb nog wat gesprekken met de barvrouw en gasten.

Dag 10 De Brennerpas

Met de vlammen in mijn kuiten scheur ik door de Brennerpas. Met mijn 20 kilo luggage en wat carbon onder mijn ass. (Ge(re)cyclede milieuvriendelijke versie van oude radiohit)

Deze tekst groeide in mijn hoofd tijdens de rit. In de aanloop naar de Brennerpas zitten wat stevige klimmen tot boven de 10%. De pas zelf valt mee. Bij een stop kom ik een vakantiefietsende Duitser tegen die dezelfde richting op gaat. We rijden een eind samen op. Zijn route is net iets anders dan de mijne en volgt wat meer de autowegen. Als ik bij een rotonde iets voorlig en afsla naar een dorpje raak ik hem kwijt. Nadat ik Italië in rijd begint het flink te regenen en stop ik bij hotel Brenner bij een truckers plaats. Er naast zit een truckers café met goedkoop en erg lekker Italiaans eten.

Dag 11 en 12. Drop till you drop.

De dag begint al met regen en kou. Na zo’n 20 km stop ik bij museum Fortezza Frankenfest, mede om op te warmen. Het museum is helaas zeer spaarzaam verwarmd, wat ik op zich toejuich, alleen was ik net op zoek naar warmte, dus ik besteed aardig wat tijd met het op de paar kacheltjes die er zijn te zitten. Er zijn mooie installaties. Daarna rijd ik een paar kilometer verder door de regen tot Müllbach / Rio di Pusteria waar ik een hotel neem. Het is een aardig plaatsje. De volgende dag regent het nog steeds hard en ik besluit nog een dag te blijven. Ik ben ook wel toe aan wat rust.

Zeer rustgevende installatie in museum Fortezza Frankenfest.

Dag 13. De Cortina d’Ampezzo pas.

Het is een indrukwekkende en ijzingwekkende rit. Nadat ik de top van van de pas bereik volgt een afdaling waar Wim Hof nog een puntje aan zou kunnen zuigen. Met hoge snelheid daal ik af terwijl er een ijsregen op mij neerstort. Hier is de regen en onderkleding die ik op dat moment aan heb niet tegen op gewassen. Al trillend en klappertandend weet ik een hotel te bereiken in San Vito di Cadore dat volgens Booking kamers beschikbaar zou moeten hebben. In de bijbehorende bar wordt mij echter bot meegedeeld dat het hotel dicht is. Volkomen verpieterd en verkleumd zoek ik een hoekje van de bar op mijn telefoon naar een alternatief. Een aardige dame ontfermt zich over mij en belt een hotel 200 meter verderop waar ze nog plaats hebben. Na inchecken, een warme douche en veel eten en drank in het restaurant ben ik weer helemaal het mannetje.